اول ماه مه سالروز همبستگی جهانی طبقه کارگر و شورش قهرمانانه کارگران آمریکا در ۴ ماه مه۱۸۸۶ شیکاگو فرا رسیده است.
اکنون ۱۳۵ سال از این واقعه تاریخی می گذرد. بهمین مناسبت در اول ماه مه ، کمونیستها ، احزاب کارگری ، اتحادیه ها و تمام نهادهای مدافع طبقه کارگر با تظاهرات و راهپیمایی انزجارخود را برعلیه استثمارگران و امپریالیسم ابراز داشته ، قدرت طبقاتی خودرا به نمایش می گذارند.

در ایران، سالیان متمادی است طبقه کارگر فاقد تشکلهای مربوط به خود می باشد. هرگونه آزادی عمل نظیر برپایی تظاهرات، اعتصابات ، حتی ایجاد تشکلهای صنفی ممنوع گردیده است. بیش از چهار دهه است که رژیم دیکتاتوری- مذهبی جمهوری اسلامی کارگران ایران را از تظاهرات و راهپیمایی بمناسبت اول ماه مه محروم ساخته است. رژیم حاکم هرسال به نیابت از سوی کارگران ایران یک میتینگ فرمایشی بمناسبت این روز تاریخی برپا می کند، با استفاده از عوامل بسیج و ایادی خود درغیاب کارگران به سوء استفاده از این رویداد مهم تاریخی می پردازد.

هرچند سابقه پایمال شدن حقوق کارگران و بی حقوقی آنها به رژیم دیکتاتوری شاه باز می گردد اما از هنگام روی کار آمدن رژیم جمهوری اسلامی ایران شرایط بمراتب بدتر شده است.درحال حاضر استثمار، فقراقتصادی، سبعیت، خشونت و سایر مصائب اجتماعی علیه کارگران هیچ حدی نمی شناسد.
باوجودیکه در چهار دهه گذشته هرگونه اعتراض صنفی- سیاسی و مطالبات کارگران با زندان، شکنجه و اعدام کیفر داده شده است، اما رژیم نتوانسته است مبارزات قهرمانانه آنها را سد کند و براعتراضات و اعتصابات پی در پی آنها غلبه کند.

طی سالهای گذشته اعتصابات کارگری مدام در بیشتر کارخانه های ایران جریان داشته است . هم اکنون کارگران کارخانه های نیشکر هفت تپه ، هپکوی اراک ، کارگران پالایشگاههای جنوب ایران در کنگان و لامرد، همچنین کارگران صنعت نفت و پتروشیمی دراستانهای آبادان ، اهواز و ماهشهرو ده ها شهر دیگر علیه شرایط خفقان و دیکتاتوری درحال مقاومت و مبارزه با رژیم می باشند.

صنف معلمین و فرهنگیان در وضعیت بد اقتصادی قراردارند و تعداد زیادی از آنها درزندان بسر می برند. باوجود تمام فشار و ارعاب نسبت به فرهنگیان و دانش آموختگان، آنها بطور آشکار برعلیه رژیم جمهوری اسلامی ایران برخاسته اند. با وجود گذشت بیش از یکسال تعدادی از آنها هنوز به جرم امضای یک نامه با مضمون استعفای علی خامنه ای در شرایط بسیار خشن و بیرحمانه ای در زندانها نگهداری می شوند. بازنشستگان کشور که عمری با تلاش و مشقت فراوان کارکرده ، اکنون دوره بازنشستگی خودرا طی می کنند از حداقل حقوق برای تأمین معاش خود عاجز مانده اند. درحالیکه تظاهرات و اعتراضات دائمی آنها در شهرهای مختلف تاکنون بی پاسخ مانده ، این قشر محروم جامعه روز بروز بصورت رادیکال تر بر علیه رژیم صف آرایی می کنند.

وخامت اوضاع طاقت فرسای اقتصادی و فشار سیاسی - اجتماعی خلقهای تحت ستم ایران را در تنگنای روز افزون قرار داده است. رژیم جمهوری اسلامی ایران نه تنها فکر تأمین معیشت مردم نیست بلکه از کولبران کردستان تا سوختبران سیستان و بلوچستان را به گلوله می بندد و هر اعتراضی را سرکوب می کند.

حقوق بشر و رژیم حاکم بر ایران
حقوق بشر ابزاری است در دست امپریالیستها برای فشار بر رهبران کشورهای دیکتاتوری و زد و بندهای پنهان و آشکار با آنان. از بدو روی کار آمدن رژیم دیکتاتوری - مذهبی حاکم برایران دول بزرگ سرمایه داری همواره رژیم ایران را در مجامع بین المللی بعنوان عضو رسمی پذیرفته اند. بیش از چهار دهه است که آنها برای حفظ ظاهر و مصرف داخلی کشورهای خود، سالانه یک بیانیه فرمایشی دال بر محکومیت رژیم ایران صادرمی کنند .

بدون مبالغه در دوره حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی هرگاه آنها صحبت از حقوق بشر در ایران بمیان آوردند، زمانی بوده است که در روند قراردادهای تجاری بین آنها و رژیم ایران اختلافاتی بروز کرده است. واقعیت این است که سالهاست بازار پرسود ایران به میدان رقابت بین کشورهای سرمایه داری غرب با کشورهای سرمایه داری چین ، روسیه و هندوستان تبدیل شده است. از اینرو نباید در اهتزاز بودن گاه بگاه پرچم حقوق بشر در ایران از جانب آمریکا و متحدین اش را نشانه مخالفت غرب با رژیم ایران تلقی کرد.

اگر کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد منافع اقتصادی ویژه ای در ایران نداشتند ، دلایل محکومیت بین المللی برای رژیم ایران بمراتب بیش از رژیم صدام حسین وجود دارد. برای اثبات حقیقت ذکر چند نمونه کافی است:
کشتار ده ها هزار نفراز مخالفین رژیم بدون محاکمه در دهه ۱۳۶۰ توسط دوجناح اصلاح طلب و اصولگرا، کشتار بیش از ده هزار نفر از زندانیان سیاسی در شهریور ۱۳۶۷، ساقط کردن عمدی هواپیمای اوکراین با ۱۷۶ سرنشین که تمامی آنها جان باختند. بدون شک اگر منافع کشورهای گرداننده شورای امنیت درمیان نبود تاکنون محکومیت های جدی علیه رژیم ایران صادر کرده بودند.

در حالیکه توده مردم در سراسر کشور با فقر، کرونا و دیکتاتوری دست و پنجه نرم میکنند، دولت آمریکا درحال زد و بند با رژیم ایران است تا باردیگر برجام را برای حفظ منافع خود وهم پیمانان اروپایی اش احیا کند. در همان حال رژیم حاکم برای تداوم بقاء خود در شمال ایران به روسیه امتیاز می دهد و درجنوب با انعقاد قرارداد ۲۵ ساله ، جزیره کیش و قشم را به چین پیشکش کرده است. هراس رژیم از برملا شدن ماهیت این قرارداد ننگین به حدی است که حاضر نیست متن امضاء شده قرارداد را به اطلاع مردم ایران برساند.

قرار است سیزدهمین دوره ریاست جمهوری رژیم خرداد ماه آینده برگذارشود. با وجود عدم مشارکت مردم در سالهای گذشته اما رژیم هربار پس از انتخابات بدروغ اعلام کرد، حداکثرمردم در انتخابات شرکت داشتند. برخلاف دوره های قبل این بار مخالفت یکپارچه مردم بطور علنی در سراسر ایران بحدی فزونی یافته است که رژیم قطعا بعد از انتخابات نمی تواند ادعا کند مردم پای صندوقهای رأی آمدند. از اینرو بیم آن می رود به بهانه کرونا انتخابات خرداد ماه آینده بصورت آنلاین برگزار شود و هر آرایی که مد نظرشان باشدرا از اینترنت استخراج کنند.

دستگاه رهبری رژیم ، بویژه سپاه پاسداران ، سازمان اطلاعات سپاه و بیت خامنه ای تاکنون قوه مجریه و قوه مقننه را در اختیارگرفته اند. از اینرو برای کنترل کامل حاکمیت، دولت بعدی از میان افراد سپاه پاسداران و عناصر دست نشانده این نهاد برگزیده خواهد شد. جناح اصلاح طلب رژیم که بیشترین سهم در کشتار دهه ۶۰ را در کارنامه دارد بهیچ عنوان حاضر نیست ازحاکمیت فاصله بگیرد. این جریان خوب میداند درصورت ساقط شدن رژیم، جناح اصلاح طلب نیز وسیله مردم محاکمه خواهند شد. با چنین نگرشی جناح اصلاح طلب رژیم در انتخابات آینده شرکت خواهد کرد تا سهم ناچیز خود را از حاکمیت تأمین کند.

برای طبقه کارگر و عموم اقشار زحمتکش ایران راهی جز ایستادگی و مقاومت در برابر رژیم دیکتاتوری - مذهبی حاکم و حامیان رژیم باقی نمانده است. در شرایط کنونی نیروهای انقلابی و مبارز باید با تکیه به توده مردم بستوه آمده سازماندهی نوینی را برای سرنگونی رژیم حاکم تدارک ببینند. به جز جریانات توده ای - اکثریتی که هنوز دست در دست جناح اصلاح طلب رژیم برعلیه نیروهای اپوزیسیون نقش خبرچین و عامل مخرب را در جنبش انقلابی ایران ایفاء می کنند ، باید دست سایر مبارزین و مخالفین رژیم را بفشاریم. برای رهایی ازاین وضعیت اسف انگیز راهی جز اتحاد باقی نمانده است. باید یکی شویم.

زنده باد همبستگی بین المللی کارگران
سازمان چریکهای فدایی خلق ایران
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۰- اول ماه مه ۲۰۲۱

بخشی از اخبار و مقالات قدیمی